کنده ای را لوطیی در خانه برد


سرنگون افکندش و در وی فشرد

بر میانش خنجری دید آن لعین


پس بگفتش بر میانت چیست این

گفت آنک با من ار یک بدمنش


بد بیندیشد بدرم اشکمش

گفت لوطی حمد لله را که من


بد نه اندیشیده ام با تو به فن

چون که مردی نیست خنجرها چه سود


چون نباشد دل ندارد سود خود

از علی میراث داری ذوالفقار


بازوی شیر خدا هستت بیار

گر فسونی یاد داری از مسیح


کو لب و دندان عیسی ای قبیح

کشتیی سازی ز توزیع و فتوح


کو یکی ملاح کشتی هم چو نوح

بت شکستی گیرم ابراهیم وار


کو بت تن را فدی کردن بنار

گر دلیلت هست اندر فعل آر


تیغ چوبین را بدان کن ذوالفقار

آن دلیلی که ترا مانع شود


از عمل آن نقمت صانع بود

خایفان راه را کردی دلیر


از همه لرزان تری تو زیر زیر

بر همه درس توکل می کنی


در هوا تو پشه را رگ می زنی

ای مخنث پیش رفته از سپاه


بر دروغ ریش تو کیرت گواه

چون ز نامردی دل آکنده بود


ریش و سبلت موجب خنده بود

توبه ای کن اشک باران چون مطر


ریش و سبلت را ز خنده باز خر

داروی مردی بخور اندر عمل


تا شوی خورشید گرم اندر حمل

معده را بگذار و سوی دل خرام


تا که بی پرده ز حق آید سلام

یک دو گامی رو تکلف ساز خوش


عشق گیرد گوش تو آنگاه کش